سوالاتی درباره دعا

هنگامی که شخص گناهکار عمیقاً به گناهکار بودن خویش پی می برد و احتیاج به نجات دهنده دارد، در حضور خدا دعا می کند تا آمرزیده شده و حیات جاودانی بیابد. این دعا، دعای گناهکار نام دارد. دعای گناهکار، به خودی خود چیزی را عوض نمی کند. این دعا زمانی مؤثر است که بیانگر شناخت، درک، و ایمان شخص از گناه و احتیاجش به نجات (در مسیح) باشد.

اولین جنبۀ دعای گناهکار، درک این واقعیت است که همه ما گناهکاریم . رومیان فصل 3 آیه 10 می گوید: ” هيچكس نيكوكار نيست،در تمام عالم، يک بی‌گناه هم يافت نمی‌شود.” کتاب مقدس بطور واضح تعلیم می دهد که همۀ ما گناه کرده ایم، و بخاطر گناهکار بودنمان، همۀ ما مُحتاج رحمت و آمرزش الهی می باشیم (تیطوس فصل 3 آیه های 5 تا 7) بخاطر گناهانمان همه ما سزاوار مرگ ابدی هستیم (متی فصل 25 آیه 46). دعای گناهکار در واقع خواستۀ عاجزانه یک گناهکار است که از خدا، مهربانی و بخشش او را بجای غضب و داوری طلب می کند.

دومین جنبۀ دعای گناهکار حاوی این مطلب است که شخص گناهکار آنچه را که خدا برای معالجۀ وضعیت گناه آلود و گم گشتگی ما انجام داده است، درک کرده باشد. خدا جسم پوشید و در شخص عیسی مسیح قالب انسانی بخود گرفت (یوحنا 1 آیه های 1 و 14). عیسی مسیح، حقیقت خداوند را به ما تعلیم داد و در زمین کاملا پاک و عاری از هر گناهی زندگی کرد (یوحنا فصل 8 آیه 46 ؛ دوم قرنتیان فصل 5 آیه 21). او به جای ما بر روی صلیب مُرد و بدین وسیله مجازاتی را که ما مستحق آن بودیم، بر خود گرفت (رومیان فصل 5 آیه 8). عیسی مسیح، پس از مَرگ، از مُردگان برخاست و بدین ترتیب پیروزی خود را بر گناه و مَرگ و جهنم ثابت نمود (کولسیان فصل 2 آیه 15 ؛ اول قرنتیان فصل 15). با در نظر گرفتن مطالبی که گفته شد، اگر ما فقط به عیسی مسیح ایمان آوریم، گناهان ما بخشیده می شود و به زندگی ابدی و جاودانه دست خواهیم یافت. تمام آن چیزی که ما باید انجام دهیم، ایمان به این حقیقت است که او به جای ما و بخاطر بخشش گناهان ما مرد و دوباره پس از سه روز زنده شد. (رومیان فصل 10 آیه های 9 تا 10). نجات ما تنها توسط لطف خدا، فقط به وسیلۀ ایمان، و تنها از طریق عیسی مسیح میسّر است. در افسسیان فصل 2 آیه 8 می خوانیم: ” بنابراين، در اثر بخشش رايگان و مهربانی خدا و توسط ايمانتان به مسيح است كه نجات يافته‌ايد؛ و اين كار شما نيست، بلكه هديۀ خداست.”

گفتن دعای گناهکار فقط راهی است که بوسیله آن، شخص گناهکار در حضور خدا اقرار می کند که برای نجات یافتن تنها به عیسی مسیح اعتماد دارد. “کلمات” و یا “دعای سحرآمیزی” وجود ندارد که باعث نجات شما بشود. تنها و تنها ایمان به مَرگ و قیام عیسی مسیح است که می تواند ما را نجات دهد. اگر شما واقعاً مفهوم گناهکار بودن و احتیاج خود به نجات را درک کرده اید، می توانید از نمونه دعای زیر به عنوان ” دعای گناهکار” برای ابراز ایمان خود استفاده کنید.

“خداوندا، می دانم که بر ضّد تو گناه کرده ام و مستحق مجازات می باشم. اما می دانم که عیسی مسیح، مجازاتی را که من شایستۀ آن بودم بر خود گرفت تا من بتوانم بوسیلۀ ایمان به او آمرزیده شوم. از گناه خود توبه میکنم و برای نجات فقط به تو اعتماد میکنم. تو را شکر می کنم که به خاطر لطف و مهربانی عظیمی که داری، گناهانم را بخشیدی و به من زندگی ابدی عطا کردی. آمین.”

سوال: چرا دعا؟ اگر خدا آینده را می داند و خودش همه چیز را کنترل میکند پس چرا باید دعا کنیم؟ اگر نمی توانیم فکر خدا را عوض کنیم، چرا باید دعا کنیم؟ چرا باید دعا کنیم اگر خدا آینده را می داند و خودش در کنترل همه چیز است؟ اگر نمی توانیم فکر خدا را عوض کنیم، چرا باید دعا کنیم؟

جواب: برای مسیحیان، دعا مثل تنفس کردن است، دعا کردن آسانتر از دعا نکردن است. ما به دلایل مختلف دعا می کنیم. یکی اینکه دعا یک نوع خدمت خدا (لوقا فصل 2 آیه های 36 تا 38) و اطاعت از اوست. ما دعا می کنیم چون خدا به ما فرمان می دهد که دعا کنیم (فیلیپیان فصل 4 آیه های 6 تا 7). نمونه دعا را مسیح به کلیسای اولیه داد (مرقس فصل 1 آیه 35؛ اعمال رسولان فصل 1 آیه 14، فصل 2 آیه 42، فصل 3 آیه 1، فصل 4 آیه های 23 تا 31، فصل 6 آیه 4، فصل 13 آیه های 1 تا 3). اگر عیسی مسیح فکر می کرد ارزش دارد که دعا کند، ما هم باید همین فکر را داشته باشیم. اگر او نیاز داشت دعا کند تا در خواست خدا بماند، چقدر بیشتر ما نیاز به دعا داریم؟

دلیل دیگری که باید دعا کنیم این است که خدا می خواهد دعا روش رسیدن به راه حل های او در بسیاری از موقعیتها باشد. ما از دعا برای تصمیم گیریهای بزرگ (لوقا فصل 6 آیه های 12 تا 13)، پیروزی بر موانع شیطانی (متی فصل 17 آیه های 14 تا 21)، جمع کردن کارگران برای برداشت (لوقا فصل 10 آیه 2)، بدست آوردن قدرت برای غلبه بر وسوسه (متی فصل 26 آیه 41)، و بعنوان راهی برای تقویت دیگران از نظر روحانی و معنوی (افسسیان فصل 6 آیه های 18 تا 19) استفاده می کنیم.

ما با درخواستهای بخصوصی نزد خدا می آییم و وعده خدا را داریم که دعاهایمان بیهوده نخواهند بود، حتی اگر دقیقا آنچه برایش دعا کردیم بدست نیاوریم (متی فصل 6 آیه 6؛ رومیان فصل 8 آیه های 26 تا 27). او وعده داده است که هر چیزی از او بخواهیم اگر مطابق با خواست او باشد، به ما خواهد داد (اول یوحنا فصل 5 آیه های 14 تا 15). بعضی اوقات او با حکمتش و برای خیریت ما جواب را به تاخیر می اندازد. در این مواقع، ما باید با پشتکار دعا کنیم (متی فصل 7 آیه 7؛ لوقا فصل 18 آیه های 1 تا 8). به دعا نباید بعنوان راهی برای دریافت خواسته هایمان در این دنیا نگاه کنیم، در عوض باید آن را به عنوان انجام اراده خدا نگاه کنیم. خرد خدا بسیار بالاتر از خرد ماست.

در مواقعی که ما خواست خدا را دقیقا نمی دانیم، دعا راهی است تا بتوانیم خواست او را تشخیص دهیم. اگر زن سوری با دختر دیو زده اش به مسیح دعا نکرده بود، دخترش شفا نمی یافت ( مرقس فصل 7 آیه های 26 تا 30). اگر مرد کور بیرون از اریحا مسیح را صدا نزده بود، همیشه کور می ماند (لوقا فصل 18 آیه های 35 تا 43). علت اینکه آنچه می خواهیم نداریم این است که از خدا درخواست نمی کنیم (یعقوب فصل 4 آیه 2). بعبارتی، دعا مثل بشارت دادن به مردم است. ما نمی دانیم که چه کسی به بشارت پاسخ مثبت می دهد مگر اینکه بشارت بدهیم. به همین طریق، ما هرگز نتیجه دعا را نمی بینیم مگر اینکه دعا کنیم.

کمبود دعا، نشانه کمبود ایمان و عدم اعتماد به خداست. ما دعا می کنیم که ایمانمان به خدا را نشان بدهیم، که او چنانکه در کلامش وعده داده است به ما جواب می دهد و زندگی ما را به فراوانی و بیش از آنچه بخواهیم و یا امیدوار به آن باشیم برکت می دهد (افسسیان فصل 3 آیه 20). دعا اولین کاریست که ما بوسیله آن می توانیم کار خدا را در زندگی دیگران ببینیم. چون این روشی است که ما به قدرت خدا متصل می شویم، در نتیجه، این روش شکست دادن شیطان و لشگر اوست زیرا ما با تکیه بر قدرت خود نمی توانیم بر او پیروز شویم. بنابراین، کاش خدا ما را دائما در حضور تخت خود ببیند، زیرا ما در آسمان کاهن اعظمی داریم که می تواند همه مشکلات ما را درک کند (عبرانیان فصل 4 آیه های 15 تا 16). ما وعده او را داریم که دعای مرد درستکار، قدرت شگفت انگیزی دارد (یعقوب فصل 5 آیه های 16 تا 18). در دعا با ایمان دائما به حضور او بیاییم تا خدا نامش را در زندگی ما جلال دهد.

دعای ربانی دعایی است که عیسی مسیح به شاگردانش در متی فصل 6 آیه های 9 تا 13 و لوقا فصل 11 آیه های 2 تا 4 یاد داد . متی فصل 6 آیه های 9 تا 13 می گوید «پس شما به اینطور دعا کنید، ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدس باد. ملکوت تو بیاید. اراده تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود. نان کفاف ما را امروز به ما بده و قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می بخشیم. ما را از وسوسه‌ها دور نگاه‌دار و از شيطان حفظ فرما؛ زيرا ملكوت و قدرت و جلال تا ابد از آن توست. آمين!». خیلی از مردم دعای ربانی را اشتباه می فهمند و فکر می کنند که این دعایی است که باید آنرا لغت به لغت تکرار کنیم. بعضی از مردم دعای ربانی را بعنوان یک فرمول سحرآمیز استفاده می کنند، مثل اینکه این لغات خود بخود اثر و قدرت خاصی روی خدا دارند.

کتاب مقدس بر عکس این را به ما یاد می دهد. وقتی دعا می کنیم خدا بیش از هر چیز به قلب ما علاقه دارد تا به لغات ما. «اما تو هرگاه دعا می‌كنی، در تنهايی و در خلوت دل، پدر آسمانی را عبادت نما؛ و او كه كارهای نهان تو را می‌بيند، به تو پاداش خواهد داد. وقتی دعا می‌كنيد، مانند كسانی كه خدای حقيقی را نمی‌شناسند، وِردهای بی‌معنی تكرار نكنيد. ايشان گمان می‌كنند كه با تكرار زياد، دعايشان مستجاب می‌شود» (متی فصل 6 آیه های 6 تا 7). در دعا، باید هرآنچه در قلبمان است به خدا بگوییم (فیلیپیان فصل 4 آیه های 6 تا 7 )، نه اینکه فقط کلمات حفظ کرده را برای خدا تکرار کنیم.

دعای ربانی باید بعنوان نمونه و یک الگو استفاده شود، که چگونه باید دعا کرد. این دعا به ما مواد لازم را می دهد تا با آن به دعا برویم. این دعا را می توان اینطور تجزیه کرد. “ای پدر ما که در آسمانی” به ما یاد می دهد که دعاهایمان را پیش چه کسی ببریم، پدرمان. ” نام تو مقدس باد” به ما می گوید که خدا را بپرستیم، و او را برای آنکسی که هست بستاییم. این قسمت که “ملکوت تو بیاید، اراده تو چنانکه در آسمان است بر زمین نیز کرده شود” به ما یادآوری می کند که ما باید برای انجام نقشه خدا در زندگی مان و در این دنیا دعا کنیم نه برای انجام نقشه های خودمان. ما باید برای انجام اراده خدا دعا کنیم، نه برای خواسته های خود. در این قسمت که می گوید “نان کفاف ما را امروز به ما بده” ما تشویق می شویم که از خدا بخواهیم نیازهای ما را تامین کند. ” قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می بخشیم” به ما یادآوری می کند که گناهانمان را به خدا اعتراف کنیم و از آنها برگردیم، و همچنین دیگران را ببخشیم چنانکه خدا ما را بخشیده است. نتیجه دعای ربانی این است که ” ما را از وسوسه‌ها دور نگاه‌دار و از شيطان حفظ فرما ” که در خواست کمک برای بدست آوردن پیروزی بر گناه است و درخواستی برای محافظت از حمله شیطان.

باز هم می گوییم که دعای ربانی، دعایی نیست که آنرا حفظ کنیم و برای خدا تکرار نماییم. فقط یک نمونه ایست که چطور باید دعا کنیم. آیا اینکه دعای ربانی را حفظ کنیم، اشکالی دارد؟ البته که نه! آیا اشکالی دارد که دعای ربانی را برای خدا بخوانیم؟ نه اگر قلبتان با آن باشد و واقعا منظورتان از کلمات همان باشد. بیاد داشته باشید که در دعا، خدا بیش از هر چیزی علاقمند به ایجاد برقراری رابطه با ماست و اینکه کلمات از ته قلبمان بیرون بیایند نه فقط لغات خاصی که استفاده می کنیم. فیلیپیان فصل 4 آیه های 6 تا 7 می گوید “برای هيچ چيز غصه نخوريد؛ درعوض برای همه چيز دعا كنيد و هر چه لازم داريد به خداوند بگوييد و فراموش نكنيد كه برای جواب دعاها، از او تشكر نماييد. اگر چنين كنيد، از آرامش خدا بهره‌مند خواهيد شد، آرامشی كه فكر انسان قادر به درک آن نيست. اين آرامش الهی به فكر و دل شما كه به عيسی مسيح ايمان آورده‌ايد، راحتی و آسايش خواهد بخشيد.”

در لوقا فصل 18 ایه های 1 تا 7، عیسی مثالی بکار می برد تا اهمیت پافشاری در دعا را به ما نشان بدهد. او داستان بیوه زنی را می گوید که نزد یک قاضی ناعادل رفت تا حق خود را از طرف مقابلش بگیرد. بعلت پافشاری او در دعا، قاضی برای او دادرسی کرد. منظور عیسی این بود که اگر یک قاضی بی عدالت بخاطر اصرار یک شخص برای دریافت عدالت، او را دادرسی میکند، چقدر بیشتر خدا که ما را دوست دارد- ” برگزیدگان او” (آیه 7)- و زمانیکه مرتب دعا می کنیم، جواب دعای ما را می دهد. این مثل، بر خلاف این تصور اشتباه، به ما تعلیم نمی دهد که وقتی دعایی را مرتب تکرار کنیم، خدا موظف می شود که آن را به ما بدهد. بلکه، خدا وعده می دهد که انتقام ظلم به برگزیدگانش را بگیرد، خطاهای آنها را تصحیح کند، عدالت را در حق آنها برقرار کند و آنها را از مشکلات و گرفتاری ها نجات دهد. او همه این کارها را انجام می دهد چون عادل است، پاک است، از گناه متنفر است؛ و به قول خودش برای جواب دادن به دعاهای ما عمل می کند و قدرت و اقتدار خویش را نشان می دهد.

عیسی تصویر دیگری از دعا، مشابه آن مثال قاضی بی انصاف در لوقا فصل 11 آیه های 5 تا 12 به ما می دهد. پیغام عیسی در این قسمت این است که اگر یک انسان خودش را به زحمت می اندازد تا نیاز دوست محتاجش را برطرف کند، خدا خیلی بیشتر احتیاجات ما را تامین می نماید، چون هیچ درخواستی برای او زحمت نیست. در اینجا باز، وعده این نیست که ما آنچه درخواست کنیم بدست می آوریم. وعده خدا به فرزندانش قول برطرف کردن نیازهای ماست، نه خواسته های ما. و او نیازهای ما را بهتر از خود ما می داند. همان وعده در متی فصل 7 آیه های 7 تا 11و در لوقا فصل 11 آیه 13 داده شده است، “عطای نیکو” را می توان روح القدس برداشت کرد.

هر دوی این قسمتها ما را به دعا و ادامه در دعا تشویق می کنند. اشکالی ندارد که برای یک چیز درخواستمان را مرتب تکرار کنیم. تا جایی که آنچه برای آن دعا می کنیم در حیطه خواست خدا باشد (اول یوحنا فصل 5 آیه های 14 تا 15؛ یعقوب فصل 4 آیه 3)، مرتب بخواهید تا خدا درخواست شما را بدهد یا اشتیاق آنرا از دل شما بردارد. گاهی خدا ما را وا میدارد که برای جواب دعایی صبر کنیم تا به ما درس صبر و پشتکار بدهد. گاهی ما برای چیزی دعا می کنیم که خواست خدا برای ما نیست و او می گوید “نه”. دعا فقط ارائه لیست نیازهای ما به خدا نیست، بلکه دریافت خواست و اراده خدا در قلب ماست. مرتب دعا کنید، مرتب در بزنید، و مرتب بجویید تا خدا به خواست شما پاسخ دهد و یا شما را قانع کند که انجام آن مطابق با خواست و اراده او نیست.

خیلی از مردم عقیده دارند که دعای “جواب داده شده” دعایی است که از خدا خواسته شده و انجام می شود. اگر دعایی انجام نشود، فکر می کنند که آن دعا جواب داده نشده است. بهر حال، این درک اشتباهی از دعاست. خدا هر دعایی را که به حضور او آورده می شود، جواب می دهد. گاهی خدا می گوید “نه” یا “صبر کن”. خدا فقط قول داده است که دعاهایی را جواب مثبت بدهد که بر طبق اراده اش هستند. “از اينرو، خاطرجمع هستيم كه هرگاه از خدا چيزی مطابق خواست او بطلبيم، دعای ما را خواهد شنيد؛ و اگر يقين داريم كه دعای ما را می‌شنود، می‌توانيم به اين هم اطمينان داشته باشيم كه آنچه از او بخواهيم، به ما عطا خواهد كرد” ( اول یوحنا فصل 5 آیه های 14 تا 15).

دعا کردن بر طبق اراده خدا یعنی چه؟ دعا کردن بر طبق خواست خدا یعنی دعا برای چیزهایی که خدا را جلال می دهند و شکوه او را تحسین می کنند و یا برای چیزهایی که کتاب مقدس واضحا آنها را خواست خدا معرفی می کند. اگر ما برای چیزی دعا کنیم که خدا را جلال نمی دهد و یا بر طبق اراده خدا برای زندگی ما نیست، خدا آنچه می خواهیم به ما نمی دهد. چطور می توانیم بدانیم اراده خدا چیست؟ خدا قول می دهد که اگر از او بخواهیم، به ما حکمت بدهد. یعقوب فصل 1 آیه 5 می گوید، «اما اگر كسی از شما طالب حكمت و فهم برای درک اراده و خواست خداست، بايد دعا كند و آن را از خدا بخواهد؛ زيرا خدا خرد و حكمت را به هر كه از او درخواست كند، سخاوتمندانه عطا می‌فرمايد بدون اينكه او را سرزنش نمايد». جای خوبی که می توان از آنجا شروع کرد اول تسالونیکیان فصل 5 آیه های 12 تا 24 است، که خواست و اراده خدا را برایمان آشکار می کند. هر چه بهتر اراده خدا را بفهمیم، بهتر می دانیم برای چه دعا کنیم (یوحنا فصل 15 آیه 7). هر چه بهتر بدانیم برای چه دعا کنیم، بیشتر خدا به دعاهایمان جواب بله می دهد.

دعا به نام عیسی مسیح در انجیل یوحنا فصل 14 آیه های 13 تا 14، گفته شده است «شما می‌توانيد به نام من، هر چيزی از خدا درخواست كنيد، و من آن را به شما خواهم داد. چون من كه فرزند خدا هستم هر چه برای شما انجام دهم، باعث بزرگی و جلال خدا خواهد شد. بلی، به نام من هر چه لازم داريد بخواهيد تا به شما عطا كنم». بعضی این آیه را اشتباه برداشت می کنند و فکر می کنند گفتن “به نام عیسی مسیح” در آخر دعا باعث می شود که خدا همیشه هر چه از او بخواهیم به ما بدهد. در واقع با این فکر به “به نام عیسی مسیح” بعنوان یک فرمول سحرآمیز نگاه می کنند. این برخلاف کلام خداست.

دعا در نام عیسی مسیح یعنی دعا با قدرت عیسی مسیح و درخواست از پدر که در مورد دعای ما عمل کند، چون ما به نام پسرش عیسی مسیح آمده ایم. دعا به نام عیسی مسیح همان معنی را می دهد که دعای بر طبق اراده خدا، «از اينرو، خاطرجمع هستيم كه هرگاه از خدا چيزی مطابق خواست او بطلبيم، دعای ما را خواهد شنيد؛ و اگر يقين داريم كه دعای ما را می‌شنود، می‌توانيم به اين هم اطمينان داشته باشيم كه آنچه از او بخواهيم، به ما عطا خواهد كرد» (اول یوحنا فصل 5 آیه های 14 تا 15). دعا در نام عیسی مسیح دعایی است که برای جلال و احترام نام او کرده می شود.

گفتن “به نام عیسی مسیح” در آخر دعا یک فرمول سحر آمیز نیست. اگر آنچه ما می خواهیم برای جلال نام خدا و طبق اراده او نباشد، گفتن “به نام عیسی مسیح” بی معنی است. آنچه مهم است دعای خالصانه ایست که به نام عیسی مسیح و برای جلال نام او باشد، نه اینکه لغات مخصوصی را در آخر دعا بگوییم. کلمات در دعا اهمیت ندارند، بلکه هدف پشت دعا اهمیت دارد. دعا برای چیزهایی که بر اساس اراده و خواست خدا هستند، اساس دعایی است که به نام عیسی مسیح کرده می شود.

دعای دسته جمعی قسمت مهمی از زندگی کلیسایی است، که همراه پرستش، تعلیم صحیح، شام خداوند یا عشاء ربانی، و معاشرت است. کلیسای اولیه مرتب با هم جمع می شدند تا از اصول تعالیم حواریون، پاره کردن نان، و دعای دسته جمعی یاد بگیرند (اعمال رسولان فصل 2 آیه 42). وقتی ما با سایر ایمانداران با هم دعا می کنیم، اثر آن می تواند خیلی مثبت باشد. دعای دسته جمعی وقتی ایمان مشترکمان را بکار می بریم، ما را متحد و تقدیس می کند. همان روح القدس که در هر ایمانداری ساکن است، باعث شادی ما می شود. وقتی پرستش خداوند و نجات دهنده مان را از دیگران می شنویم، اتحادی در ما ایجاد می کند که در هیچ قسمتی از زندگی نمی توانیم آنرا پیدا کنیم.

برای کسانی که تنها هستند و زیر بار مشکلات زندگی قرار دارند، شنیدن دعای دیگران که آنها را به تخت لطف و عنایت خدا بلند می کنند، تشویق بزرگیست. همینطور وقتی برای دیگران شفاعت می کنیم، در قلب ما محبت و توجه به آنها رشد می کند. در عین حال دعای دسته جمعی، انعکاسی از قلبهای افرادیست که در آن شرکت می کنند. ما باید با فروتنی (یعقوب فصل 4 آیه 10)، راستی (مزامیر فصل 145 آیه 18)، اطاعت (اول یوحنا فصل 3 آیه های 21 تا 22)، شکرگزاری (فیلیپیان فصل 4 آیه 6) و اطمینان (عبرانیان فصل 4 آیه 16) به حضور خدا بیاییم. متاسفانه، دعای دسته جمعی می تواند فرصتی باشد که بجای صحبت با خدا، روی سخن ما با شنوندگان آن دعا باشد. عیسی مسیح درباره این رفتار در متی فصل 6 آیه های 5 تا 8 اینطور اخطار داد که وقتی عبادت میکنی برای نمایش، و طولانی مانند ریاکاران دعا نکن، بلکه در خفا و در اطاقت دعا کن تا وسوسه نشوی که ریاکارانه دعا کنی.

در کلام خدا جایی نیست که بگوید دعای دسته جمعی، از نظر تاثیر و جواب گرفتن، قوی تر از دعای فردیست. خیلی از ایمانداران به دعا بعنوان کاری برای دریافت خواسته هایشان از خدا نگاه می کنند، و دعای دسته جمعی اساسا فرصتی می شود برای دوباره بیان کردن لیست خواسته هایشان. دعای کتاب مقدسی، تجمع عطش ایمانداران است که با هم وارد یک اتحاد هوشیارانه و نزدیک با خدای عادل، کامل و مقدس می شوند. چنین خدایی که به مخلوقاتش گوش می کند، باعث فوران حمد و پرستش (مزامیر فصل 27 آیه 4، فصل 63 آیه های 1 تا 8)، توبه و اعتراف (مزامیر فصل 51؛ لوقا فصل 18 آیه های 9 تا 14)، شکرگزاری و قدردانی (فیلیپیان فصل 4 آیه 6؛ کولسیان فصل 1 آیه 12)، و دعای شفاعت خالصانه برای دیگران می شود (دوم تسالونیکیان فصل 1 آیه 11 ، فصل 2 آیه 16).

پس دعا، متحد شدن با خداست برای انجام نقشه او، نه اینکه بخواهیم او را وادار به انجام اراده خود کنیم. وقتی خواسته های خود را بخاطر کسی که شرایط ما را خیلی بهتر از خودمان می داند و “قبل از اینکه از او بپرسیم آنها را می داند” (متی فصل 6 آیه 8) کنار بگذاریم، دعاهایمان به بالاترین درجه ها می رسند. به دعاهایی که در تسلیم به اراده مقدس خداست، همیشه جواب مثبت داده می شود، چه آن دعا بوسیله یکنفر شده باشد و چه بوسیله هزار نفر.

این عقیده که دعای دسته جمعی موثرتر است، تفسیری نادرستی از متی فصل 18 آیه های 19 تا 20 است: «اين را نيز به شما می‌گويم كه اگر دو نفر از شما اينجا بر روی زمين دربارۀ چيزی كه از خدا می‌خواهيد يكدل باشيد، پدر آسمانی من آن را به شما خواهد داد. چون هر جا كه دو يا سه نفر به نام من جمع شوند، من آنجا در ميان آنها هستم». این آیات از یک بحث گسترده تری از انجیل می آید که درباره راهنمایی و تربیت کلیسا در مورد گناه یک عضو است. تفسیر کردن آن بعنوان قول یک چک سفید به ایمانداران برای هر چه که دوست دارند، چه گناه آلود چه احمقانه، از خدا بخواهند، نه تنها با تربیت کلیسا هماهنگی ندارد، بلکه بقیه کلام خدا را هم انکار می کند، بخصوص اقتدار خدا را.

بعلاوه، این اعتقاد که وقتی دو یا سه نفر با هم دعا کنند، یکنوع قدرت سحرآمیز بطور خودکار در دعاهایشان وارد می شود، کتاب مقدسی نیست. البته وقتی دو یا سه نفر با هم جمع شده دعا می کنند، عیسی مسیح در آنجا حاضر است، حتی اگر آن دو نفر هزاران مایل از هم فاصله داشته باشند. دعای دسته جمعی مهم است، چون اتحاد بوجود می آورد (یوحنا فصل 17 آیه های 22 تا 23)، کلید تشویق ایمانداران است (اول تسالونیکیان فصل 5 آیه 11) و برانگیختن یکدیگر برای محبت کردن و اعمال نیکو (عبرانیان فصل 10 آیه 24).